Sene basindan beri konusupta, yapmaya firsat bulamadigimiz bir seydi Trento'ya gitmek. Sara bize surekli bizi bekledigini soylemesine ragmen, belirledigimiz tarihlerden evvel ya onun bir programi cikti ya da bizim. Sonucta okul bitti, insanlar evlerine gitmeye basladi. Milano bize kaldi. Artik yeni mezun ve issiz tasarimcilar olarak, Cinque Terre'den de donunce gercekten yapicak bir sey kalmadi. Sara da Afrika'ya gitmeden once artik bizi evine buyur etmek istedi. Pahali tren biletleri arasinda kaybolurken az daha vazgeciyorduk ki, Sara'nin Milano'da oldugunu ogrendik, kendimizi onun soforlugune biraktik. Ne yalan soliyim nerdeyse pisman oluyorduk ama bizi o kadar eglendirdi ki, gelis yolculugumuzu unuttum gitti.
Italya'nin Trentino bolgesindeki alplerin eteklerinde kurulmus Trento'ya, yemyesil dag manzarali yollardan kivrila kivrila, uzum baglarini izleyerekten girdik. Tahminimden buyuk cikan, kucuk bir sehir. Gayet sevimli ufak bir italyan sehri, bu sene ki diger favorilerim gibi. Sehir guzel, hava guzel, Degasperi Malikanesinde de el ustunde tutulmak guzel:) Daha ne isteriz ki derken, Sara'nin annesinin yemekleriyle midelerimizde ev yapimi gercek italyan yemekleri gordu sonunda. Risotto al Porcini, Gnocchi Verdi yemek sene sonun nasip oldu resmen, ama oldu sonucta. Bende yapmaliyim bunlari diye kafaya da koydum, tarifleri aldim, bekle beni mutfagim:)
Trento'ya vardigimizda bizi karsilayan Risotto al Porcini
Gnocchi Verdi'nin yapimindan kareler
Hamarat baba ornegi... Burda kendisi Sara'ya konusma yasagi getirdi. Gnocchi'leri daha cabuk yuvarlasin da, mideye daha cabuk indirebilelim diye.
Gozumuzde gunun, haftanin, ayin ahcisi Sara'nin annesi:)
Bu da gorsel ve kokusal tetikleyicilerden dolayi gozu donmus bir insan..
