Geldiler..

Bugün bana yine geldiler. "E hiç gidiyorlar mı?" diye düşünenler olabilir çevremde. Evet arada gidiyorlar, ama geri dönmeleri pek uzun sürmüyor.. İtalya, SPD, master bastı yine. Hiç düşünmeyince hayat ne güzel geçiyordu ait olduğuma inandığım yere çokta uzak olmadığına inandığım bu diyarda. Ama olmuyor işte, düşünüorum. Hele bir başladım mı, bu konuyu sürekli düşünmekten kendimi alamıyorum. Ben burda ne yapıyorum, neden hiç bir şeyden ne zevk, ne verim alamıyorum. Dün tam çıldırmışken, bu okulda daha önceden okuduğunu keşfettiğim bütün türk arkadaşlarla temasa geçtim. Bu saatten sonra ne değişecekse? Belki bana olaylara daha pozitif bakabilmem adına bir kaç ipucu verirler diye. Ne de olsa deneyim değil mi?! Beklediğimden daha iyi tepkiler aldım, en azından bu konuyu daha derinlemesine konuşmak üzerine sözler. Yani beklediğimden daha sıcak karşılandım.
Sonuç olarak koca bir boş günü evde bunlarla uğraşarak harcadım. Bilgisayar başında, flash başında, elimde kağıt kalem bütün bir gün kırmızı bir koltukta tıkıldım kaldım. Ne hayal kurabildim kendi geleceğim, yapabileceklerim hakkında, ne pozitif düşüncelere dalabildim. Ödevimi yapamadım ve bugün yine okulumu sevemedim. Sanırım ben yanlış yerdeyim. Artık grafik okumak değil benim istediğim. Daha doğrusu ben hiç bir şey okumak istiyor değilim. Artık gerçekten üretime geçmek istiyorum. Kendi başıma ya da başkalarıyla. Her ne olursa olsun, üretmek!