Bir son daha. Eninde sonunda olan hep bu zaten. Italya, Milano, Spd macerama da noktayi koydum temmuz ortasinda. Istanbul'a geleli 3 hafta oldu ama Gorkem'in telasi zaman kavramimi kaybetmeme neden oldu. Dun o telasta bitti. Sabah 7.30da Gorkem'in Bahcesehir Universitesi Gorsel Sanatlar ve Gorsel Iletisim Tasarimi bolumune kabul oldugunu ogrendikten sonra, hayatimdaki baska bir donem daha kapandi. Kardesimi de universiteli, hatta meslektas adayi gormek cok gurur verici. Portfolyo olusturulmasi, genel kultur testi, uygulama sinavi, mulakat derken, gelen guzel haberle bir proje teslim etmis gibi derin bir ohh cektim, kendimi mutlu etmek icin browni pisirdim. Her proje tesliminde boyle yaparsam sonum ne olacak bilmiyorum ama kendimi mutlu ettim ya, bundan otesi yalan diye dusunuyorum.

Sadete donecek olursak, master maceramin bitmesinin de anlami, artik yeni projelerin beni bekledigi... Sadece ben ne olduklarini bilmiyorum. Arastirmam, kovalamam gerekiyor olasiliklari. En sevmedigim sey olan belirsizlik, hayatimin bas kosesine oturmus durumda. Canim arkadaslarim bana inandiklarini surekli olarak soyluyorlar ama ayni zamanda beni karamsarlikla sucluyorlar ve haklilar... Artik yapmam gereken tek seyin, isin herhangi bir ucundan tutmak oldugunu bende biliyorum ama hangi ucundan tutacagima bile karar veremiyorum.

Sonuc olarak Beginner's Italian olmaya noktayi koyuyorum. Once Ceren ve Tuba'yi evlendiriyor, sonra tatile cikiyorum. Eylul ortasinda Milano'ya gidip, esyalarimi topluyorum. Marcellini'ye evini teslim edip, Advanced Turkish olarak hayatima kaldigim yerden devam ediyorum ya da Beginner's Designer olarak. Bilmiyorum. Icten ice ne kadar karamsar olursam olayim, yine de icimde bir kipirti, sanirim umut var.