kiracı olmak ne hoşmuş..

Sanki iki gün önce bizi geren adam yer yarıldı içine girdi, ortaya bambaşka biri çıkıverdi. Sabah 10.00 akşam 19.00 olan bir cuma gününden sonra yorgun argın attık kendimizi eve. Kira mevzusu çıkmadan önce ayarladığımız bir akşam yemeği sözü vardı ev sahibimizin. Olaylar yüzünden aramız açıldı galiba derken, bu sabah bizi kapıda görünce yemeğin saatini teyit etmek için arkamızdan seslendi. 20.30u uygun gördük ve akşam apartmanın kapısıda buluştuk. Asıl planda bütün kiracıların bu yemekte olması vardı (hala çözemediğim kaç tane kirada dairesi var bu adamın..) ama bizden başka kimse gelmedi. Evimizin yakınında akdeniz mutfağı yapan "tarantella" isimli bir restorana oturduk. Pizzalar, dondurmalar, Ale'nin sürekli ortadan kaybolan uçağı ve salam merakı (5 yaşındaki çocuk 5 tabaktaki salamları yemiş olabilir..) ve tabiki de sürekli bir italyanca konuşma çabamız geceyi eğlenceli kıldı. Yemek sonrası dışarı çıktığımızda çok tatlı bir yağmur yağıyordu. Çok yağınca içimi sıkan yağmur, bir süre ortadan kaybolunca da insana kendini özletiyor! Yani yine özletmiş kendini..Ama yine de yağmuru görünce, aklıma Murat'ın Lecco'dan adam 18 euro demesine rağmen 5.01 euroya aldığı 5 kişilik! şemsiye geldi:) Ahmak ıslatanımız altında evimizi yolunu tuttuk yürüyerek. Milano'yu bir türlü sevemiyorum desemde sürekli, İstanbul'a gidince burda her yere yürüyerek gidebilme ihtimalini kesinlikle özleyeceğim.